Το πηγάδι/ el pozo

Ο τσαρλατάνος διαλαλεί μπροστά στο πηγάδι. «Όποιος πέσει μέσα», λέει, «θα είναι ευτυχισμένος». Όσοι σταματάμε για να τον ακούσουμε, συγκρατούμε την περιέργεια μας με μια έκφραση δυσπιστίας. Αλλά μας τραβάει την προσοχή. Από τη μια, γιατί αυτός ο άντρας ξέρει πώς να σε κάνει να τον ακούσεις και, από την άλλη, γιατί δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Σε αντίθεση με άλλα πηγάδια, αυτό έγινε διάσημο όταν, με τη βοήθεια ενός πομπώδους μεγάφωνου, ο τσαρλατάνος άρχισε να το διαφημίζει σαν να ήταν ατραξιόν σε λούνα παρκ. Δε χρεώνει είσοδο, ζητάει μόνο ό,τι έχουμε ευχαρίστηση. Αφού το σκεφτόμουν πολύ για βδομάδες ολόκληρες, μια μέρα πέφτω. Πρώτα τον πληρώνω ό,τι νομίζω, για να μου πει σε αντάλλαγμα «θα είσαι ευτυχισμένος», έτσι, χωρίς περισσότερες λεπτομέρειες. Στην αρχή, η νευρικότητα με αναστέλλει απ’ το να βιώσω κάτι το ιδιαίτερο. Πέφτω, αυτό σίγουρα το νιώθω, και διαισθάνομαι επίσης ότι το πηγάδι είναι σκοτεινό και ότι η τρύπα από όπου μπήκα απομακρύνεται γρήγορα. Χωρίς να βλέπω τίποτα απολύτως, νιώθω το σκοτάδι να διευρύνεται και, αν και δεν έχω καμία απόδειξη που να το επιβεβαιώνει, δεν είμαι μόνος. Ουρλιάζω. Ξαναουρλιάζω. Μιας και κανείς δεν απαντάει, συμπεραίνω ότι και οι άλλοι ουρλιάζουν και αν δεν τους ακούω είναι γιατί ο καθένας πρέπει να ουρλιάζει από μέσα του. Πέφτω. Και πέφτω κι άλλο ακόμα. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα ήταν ένα πηγάδι απύθμενο. Αλλά, όταν με δελέασε να πέσω, ο τσαρλατάνος δεν το διευκρίνησε, είπε μόνο ότι, αν το έκανα, θα ήμουν ευτυχισμένος.  Η αλήθεια είναι ότι, καθώς βυθίζομαι σε σκοτάδια πιο έντονα από πριν λίγο -ή από πριν μήνες ή πριν χρόνια δεν έχει πια σημασία-, παρέα με άλλα όντα που μονάχα διαισθάνομαι, ίσως τελικά να είμαι πιο ευτυχισμένος από πριν. Αλλά είναι δύσκολο να το πω γιατί δε θυμάμαι το πριν, για φαντάσου.

                                                                                                                                                                                                                                                                         

Του Σέρτζι Πάμιες                                                                                                                                                              Μετάφραση: Παπαδάκη Ειρήνη

por Sergi Pàmies

El charlatán predica delante del pozo. “Quien se tire dentro”, dice, “será feliz.” Los que nos detenemos a escucharlo contenemos la curiosidad con una expresión incrédula. Pero estamos atentos. Por un lado, porque el hombre sabe hacerse escuchar y, por otro, porque no tenemos nada mejor que hacer. A diferencia de otros pozos, éste se hizo popular cuando, con la ayuda de una megafonía sensacionalista, el charlatán empezó a anunciarlo como si de una atracción de feria se tratara. No cobra entrada, sólo pide la voluntad. Después de semanas de pensar mucho en ello, un día me tiro. Previamente le pago lo que considero justo a cambio de escucharle decir “serás feliz”, así, sin dar más detalles. En un primer momento, la excitación me impide experimentar nada especial. Caigo, eso sí que lo noto, y también percibo que el pozo es muy oscuro, y que el agujero por el que me he metido se aleja rápidamente.Sin ver nada en absoluto, siento que la oscuridad se ensancha y que, aunque no dispongo de ninguna prueba que lo confirme, no estoy solo. Grito. Vuelvo a gritar. Como nadie responde, deduzco que los demás también están gritando y que si no los oigo es porque cada cual debe de gritar para sí mismo.Caigo. Y me caigo todavía más. Nunca habría imaginado que sería un pozo sin fondo. Pero, cuando me tentó para que me tirara, el charlatán no especificó, sólo dijo que, si lo hacía, sería feliz. Y lo cierto es que, mientras me precipito hacia unas tinieblas todavía más intensas que las de hace un rato –o las de hace meses, o las de hace años, ahora eso carece de importancia–, acompañado por otros seres que tan sólo intuyo, quizá sí soy más feliz de lo que era antes. Pero resulta difícil decirlo porque de antes no me acuerdo, oye.